Salamat Datang

Hallo beste Hollanders!

Hoe staat het leven daar? Iedereen gezellig paaseieren aan het zoeken/eten?

Hier weer een berichtje uit het mooie, soms stinkende, drukke, hectische, warme maaaaaaaaaar..... leuke Surabaya! Alles nog steeds top hier en daar hoort natuurlijk een (lang) verhaal bij, ik zal jullie de vreugde en positiviteit niet onthouden;).

Inmiddels is het nog maar 76 dagen voor vertrek en gaat de tijd dus stiekem best wel snel. Goed teken wederom maar eigenlijk gaat de tijd iets te snel, maar oke.. Er staan nog genoeg leuke dingen op de planning dus ik denk dat ik die resterende 76 dagen ook wel doorkom..:) Hoewel ik toch ook al wel weer uit kijk om iedereen weer te zien! Maaaaaar eerst... even terug naar afgelopen dagen.. Want we hebben ondertussen wel weer het een en ander gezien en meegemaakt. Oke ,waar begin ik....

Stage... Daar ben ik tenslotte voor naar hier gekomen. De tweede week psychiatrie vond plaats in het Soetomo ziekenhuis. Het grote verschil was vooral dat de patiënten hier wel hun eigen kleding aan mochten, maar wederom achterlijk veel studenten en heel veel patienten die zich verveelde. We hebben die week drie verschillende afdelingen gezien. Er was een opnameafdeling waar naar mijn idee weinig met de patiënt werd ondernomen.. patiënten lagen maar op de gang met soms wat familieleden ernaast. Een patiënt vertelde (een meisje van 16) dat ze gepest werd op school en dat klasgenoten haar een dag ’s morgens hadden opgesloten in een kast en ’s avonds werd ze pas weer gevonden, het meisje is hierdoor helemaal in paniek geraakt en is nu in een soort shock en krijgt paniekaanvallen.. Heel sneu! Ook lag er een man gefixeerd (wederom aan mooie afgescheurde lakens.. Jaja, het kan allemaal hier!) die maar liefst al de dagen dat we er waren (dat waren er drie) PRECIES in dezelfde houding lag.. half uit bed liggend met mond open.. Maarja, deze beste man had geen familie (gevonden op straat) dus waarom zouden verpleegsters hiervoor zorgen?? Zooooo krom! Daarna nog meer patiënten gesproken; een patiënt kreeg de opdracht haar moeder te vermoorden, een andere patiënt van onze leeftijd moest zichzelf continu rein houden en een ander meisje had de duivel gezien in haar hallucinatie.. Niet geheel onterecht dus dat deze mensen waren opgenomen.

We werden gevraagd of wij misschien in de ochtend aerobics wilde geven. Manja en ik door het dolle heen en we zouden de warming up doen! Nou een spectaculaire les in elkaar geflanst van een kwartier met een moeilijkheidsgraad van -50! Want heel veel enthousiasme bi j patiënten op de vroege ochtend is er vaak niet te vinden. Tom heeft een soort van mix en dus leek het ons wel handig om die te gebruiken omdat alle muziek in elkaar over loopt.. Wij hadden gewoon 15 minuten uitgekozen.. Helaas was dit niet het beste deel van de mix want tijdens de aerobics galmde teksten zoals “SUÏCIDALE.. SUÏCIDALE”, “GET ME OUTTA HERE ...”, “I KISSED A GIRL ...” en “RESET MY BRAIN” door de speakers.. niet helemaal gepast dus bij patienten die opgenomen zijn in een psychiatrisch ziekenhuis.. (maar wel hilarisch voor ons!).

In het Soetoma ziekenhuis was ook een methadonpost. Dit is een soort drugs wat dezelfde werking heeft als heroine, maar dan legaal (op recept van een arts). Patiënten met een verslaving aan heroïne kunnen dit voorgeschreven krijgen (het is daarbij niet de bedoeling dat patiënten zelf ook nog drugs gebruiken.. dan wordt het namelijk een beetje gevaarlijk..) en op deze manier kan het dus ook afgebouwd worden omdat de patiënt onder toezicht van de psychiater staat. Dusss.... patiënten kunnen hier iedere dag hun shotje drugs komen halen voor maar liefst 5000 rupiah (0,50 cent). Best apart, wij mochten dit namelijk verstrekken aan de patiënten, dat zou in Nederland nooit mogen zonder diploma. Ik denk dat de patiënten die dit kwamen halen hier niet zo blij mee waren. Want wij stonden natuurlijk als een stel koekerds te hannissen achter die bali en deze verslaafden werden daar natuurlijk alleen maar opgefokter van.. Maar oke, gelukkig zat er een raampje tussen de patiënt en ons;).. Toen de patiënten het glaasje kregen namen ze even een adje en dan konden ze er weer een dag tegenaan. Hier hebben we ook nog gesproken met verschillende patiënten.. Erg indrukwekkend! Ik vind namelijk de verslavingszorg erg gaaf.. en zou daar best in willen gaan werken. We spraken hier een vrouw, half in de twintig. Zij was al jaren verslaafd en kreeg nu twee jaar methadon. Ze vertelde dat het weinig werking meer had bij haar maar echt geen dag zonder kon. Deze vrouw was weduwe, haar man was doodgeschoten door de politie en bleef daardoor achter met haar babytje (die op het moment dat de patiënt bij de methadon post was , alleen thuis was....). Ze vertelde verder dat haar vader ook overleden was en dat ze geen contact meer had met haar moeder. Ze had geen baan en geen vrienden.. Het enige contact dat ze had was op het moment dat ze haar methadon kwam halen. (Zoals je snapt ontstaan hier erg diepgaande gesprekken .. met al die verslaafde bij elkaar..;)) Ik had medelijden met het vrouwke, superknappe vrouw... maar gewoon in aanraking met de verkeerde mensen.. Geen idee of ze ooit nog het rechte pad gaat vinden...!
In dit ziekenhuis zijn we ook nog op de kinderafdeling gaan kijken... Een meisje met ADHD kreeg therapie van een vrouw.. Helaas voor het meisje had deze therapeut meer vragen en interesse in ons dan in haar.. en kreeg ze wel op dr flikker op het moment dat ze niet opletten... Beetje jammer......!

Na deze week zat stage in de psychiatrie er al op en gingen we de volgende week door naar de “general health”. Helaas ging ik zondag harder dan hard door mijn knie! (F@^&*CK!!!) de ergste keer ooit denk ik .. (en ik had niet eens gedronken...;)) .. Dus ik met ijs (lees -> een zak diepvriesgroente) op mijn knie en hopelijk gaat het snel beter.. Helaas kon ik er de volgende ochtend nog steeds niet eens lopen en hinkelde ik als een zotje door het huis. Duss.. maar thuis gebleven van stage.. baalde als een stekker want de rest ging naar een daklozencentrum. Het was schijnbaar wel heel erg indrukwekkend, stank van urine en ontlasting tot en met, honderden vliegen op mensen, overal lagen en zaten mensen op de grond, naakte mannen liepen langs en als je agressief was werd je met fietskettingen aan een hek vast gebonden.. Heel erg dus.. maar baalde wel dat ik het niet gezien heb (hoewel het niet echt leuk is ofzo om het te zien.. maar wel een ervaring natuurlijk). Die avond kwam Yulis (onze mama) naar ons toe om te kijken hoe het met me ging.. Natuurlijk kon ik nog steeds niet echt lopen en moest ik van haar naar het ziekenhuis.. Ook leuk om eens een keer het ziekenhuis van de andere kant te bekijken, als patiënt. Ik was trouwens de derde van de zeven die afgevoerd werd.. (Hanneke en Yvette zijn namelijk ook beide al in het ziekenhuis geweest, Hanneke wegens uitdroging en Yvette ook en door haar diabetes ..) Dus.. foto’s laten maken maar gelukkig niet gebroken:)! Maarja.. daar werd de pijn niet minder door. Ze raadde me aan om een MRI te laten maken (dit zou twee dagen later kunnen en bloed te prikken op eventueel reumatische shizzl...) Ik dacht eerst.. OKE! PRIMA! Dat doe ik . .Toen ik thuis kwam ging ik wel twijfelen en heb ik even overleg gehad met papa en mama en mn fysio (thanks W en papa en mama:)) en toch maar besloten dat niet te doen .. Ik had soort van pijnstillers gekregen voor reumatische klachten en het advies rust te nemen. Dus ik (zo verstandig dat ik ben...) de volgende dag meegegaan met krukken naar stage. IK WILDE PERSE MEE!

We gingen namelijk naar de IC, burnunit en naar de OK. Dit wilde ik echt niet missen en dus mocht ik met krukken mee en kon ik door het ziekenhuis strompelen. Wij ons zelf gehesen in een mooi apenpakje en we konden de IC op.. ik keek mijn ogen uit (had dit namelijk nog nooit gezien).. Een jongentje maakte wel het meeste indruk op me. Dit kindje lag in bed met een misvormd hoofd, hij had blijkbaar een waterhoofd. Het kind was iets ouder dan een jaar. Normaal worden baby’s hieraan geopereerd na hun geboorte , maar ouders hadden geen geld dus dit ging niet door. Hierdoor werd het steeds erger, de ogen van het kind plopte er letterlijk bijna uit. De oogleden hingen met hechtingdraad aan elkaar en het kindje was blind, waarschijnlijk zou hij niet zo lang meer te leven hebben.. heeel zielig.. voor zoiets “onbenulligs” eigenlijk. Daarnaast lag nog een doodziek jongetje met tetenus die weet ik het hoelang uitgezogen werd.. pff! Wat een ellende was hier te zien...

Daarna bij de burnunit gaan kijken, ze hadden hier wel gave bedden -> zandbedden! Dit was een soort van badkuip met silliconenzand.. en deze kun je aan zetten en dat begint dit te bubbelen doormiddel van lucht. Heel apart om te zien. Maar het ligt schijnbaar super lekker! Wij als echte Hollanders (wij zitten namelijk overal aan met onze tengels) stopte natuurlijk meteen onze handen erin ... owwwhhh meeennn.. Heerlijk! Zn bed wil ik thuis ook wel! En daarna gingen we door naar de OK.. Amai.. lekker hoor! We kwamen binnenvallen half weg de operatie.. De darmen lagen er helemaal uit en de chirurg zat lekker te wroeten.. echt zachthandig ging het niet aan toe.. en die darmen.. Ze zagen er echt uit hoe ik me dat had voorgesteld... glibberig en slijmerig..! Gadverdamme!
De rest van de week toch maar rustig aan gedaan (want ik was natuurlijk weer iets te enthousiast en was kapot na een ochtendje stage.. met krukken) die schijtdingen komen ook uit het jaar blok.. dus van die okseldingen.. en rondhuppelen met die dingen in een ziekenhuisoutfit met ongeveer een graad of 35.. stond niet echt op mijn “to do” list van deze buitenlandse stage! Maar oke.. We verliezen de positiviteit natuurlijk niet :)!

Afgelopen week wederom de IC en OK mogen bezoeken en op neonatologie! IK HOU VAN BABY’S. Ik heb alleen maar als een dokus staan kijken en de babys geaaid.. haha! Heerlijk:). OK was deze keer nog spectaculairder, we hebben een hersenoperatie gezien en een openhartoperatie. Dat was zooooooo a la greys anatomy (helaas zonder mcdreamy’s en steamy’s... en avery’s:() Echt heel onwerkelijk.. Hersenoperatie was wel gaaf,maar helaas kon je niet alles zien, wel was het best apart om te zien dat er met een soort black en decker boor door het schedel ging.. Redelijk apart!
Open hart operatie was wel echt ongelooflijk. Wederom was het wel een zielig verhaal. Het meisje had een gaatje in haar hart .. normaal wordt een kindje hieraan geopereerd als je nog een baby bent, maar wederom hadden de ouders geen geld en was dit meisje inmiddels 10 jaar oud en werd de operatie alsmaar riskanter. We mochten natuurlijk met onze neus er boven op (wij Hollanders mogen hier namelijk alles... en we zouden geen Hollanders zijn om daar geen gebruik van te maken) eerst ging heel de borst open, met schroefboor en al.. en daarna werd het vlies aan de kant gelegd.. En daarna was het hart zichtbaar. We zagen het kloppen.. en op een gegeven moment werd het stil gelegd en werd het hart aan een apparaat gelegd. We hebben niet tot het einde gekeken.. we hopen maar dat alles goed is gegaan.
Ook zijn we naar een Nederlandse les geweest, vergelijkbaar met onze taalcursus Indonesisch die we gevolgd hebben voor vertrek... maar dan andersom. Best geinig om eens bij te zijn... Dan blijkt Nederlands toch een redelijk moeilijke taal te zijn. Een kerel ging studeren in Groningen hij vroeg of we nog tips hadden voor hem, we hebben hem maar voorbereidt om de gekte rondom het EK en Koninginnedag.. Helaas hield hij niet van stappen (die moslims weten niet wat ze missen, stelletje.....;))

Inmiddels zijn we al een heel eind met het project, het is dus goedgekeurd vanuit school en hopelijk is er deze week tijd om de voorlichting over ECT te geven.. Hoe sneller we hier vanaf zijn hoe beter....:).

Het strand is ondertussen eenmaal bezocht, een lange rit van 1,5 uur en gelukkig bereikte we een redelijk mooi strand.. Lekker zonnen in je bikini is er niet bij. Natuurlijk mag dat niet in dit land en moesten we een broekje en hempje over onze bikini aan en zo het water in... Tja.. wij als respectvolle mensen hier maar naar geluisterd.. maar baalde toch wel een beetje....


De dag erna was de dochter van Yulis jarig (9). In plaats van een verjaardag vieren en dikke cadeautjes te innen leert ze haar kinderen om op die dagen de armen eten te geven. Natuurlijk mochten wij mee, het voelde eigenlijk best goed om dat te doen. Yulis had heel de nacht in de keuken gestaan en wij mochten ze met de jarige dochter uit gaan delen. Voornamelijk aan becakbestuurders, schijnbaar is die fiets het huis van de bestuurders en slapen en wonen ze daarin. Het enige geld wat ze verdienen is wat ze krijgen van klanten -> geen drol dus. Die gezichten van die mensen.. onbeschrijflijk!

In mei vindt er een internationaal congres plaats op de universiteit waar wij zitten en het leek Yulis wel leuk als wij dit openen met een typische Javaanse dans... We zijn dus druk aan het oefenen geslagen om niet totaal af te gaan tijdens deze opening. Twee keer in de week komt er iemand langs en staan we weer met onze houterige lichamen proberen “los in de heupen” over te komen. Het is nog niet helemaal zeker of ik mee ga doen.. het is even afwachten of mijn knie hier zin in heeft of niet:(.


We zijn met de decaan van de school (ook al z’n lief vrouwtje..) afgelopen vrijdag naar de Taman Safari geweest in Malang. Om 630u werden we maar liefst opgehaald om weer een eindje te rijden. Het park was beetje vergelijkbaar met de beekse bergen.. maar dan een stuk groter. Was wel een hele geslaagde dag, heb een kusje van een dolfijn gekregen, een orang-oetang en een slang vast gehouden:).


Afgelopen zaterdag mochten we model voor een dag zijn. De man van Yulis is fotograaf en hij heeft met een vriend een hele fotoshoot op poten gezet. We werden zaterdag om 530u opgehaald en hebben tot 9u in een salon gezeten. 8 kilo nephaar werd er op mijn hoofd gepland, een 5 cm dikke plamuurlaag werd op mijn gezicht gesmeerd en nepwimpers op en javaanse outfit aan en we waren klaar op gefotografeerd te worden. We gingen naar een restaurant waar ongeveer 30 fotograven op ons aan het wachten waren. Deze besten mensen hadden maar liefst 15euro neer moeten leggen om foto’s van ons te mogen maken zodat wij niets voor dat haar en make-up hoefde te betalen. Nou.. daar gingen we dan. Wat een verschrikkelijk beroep.. model zijn.. je wordt ergens neer gezet en maar de aanwijzingen volgen... pff en dat in de brandende zon.. Amai het was echt zweten geblazen tot en met! Maar er liepen hele lieve mensen rond die met water en zakdoekjes achter ons aan kwamen.. Wel gaaf om eens een dag mee te maken.. maar wat was ik toen heel die berg zooi van mijn hoofd was!


Zondag was het gelukkig :( nog vroeger dag.. de wekker om 315u, want we werden rond 400u opgehaald om vrijwilligerswerk te gaan doen in Surabaya. Vanuit Airlangga university (onze school hier) was er een project opgezet om bloeddruk en bloedsuiker gratis te laten meten, omdat dat hier ook een steeds groter probleem wordt). Op het terrein stonden verschillende tentjes en er was muziek. Wij waren “ingehuurd” om mensen te lokken en moesten dus mensen aanspreken. Ik weet niet of het veel uithaalde .. De mensen wilde vooral heel graag met ons op de foto. Om 5u begon heel het gebeuren en we begonnen met aerobics, jaja.. om 530u op zondagochtend (en pasen welliswaar) stonden wij als een stel zotjes met al die Indo’s te aerobiccen! Daarna moesten we natuurlijk nog op het podium komen en verstonden we er weer geen drol van... MAAAAR we hebben de krant gehaald... Met foto zelfs!!
Deze ochtend duurde tot 9u en daarna gingen we door naar een housewarming van een vriendin van onze decaan. (ja, als je zo vroeg begint heb je nog wat aan je dag.... pffff). Wel gaaf om eens mee te maken.. nogal een verschil met de housewarmings bij ons (bier, ships en slap ouwehoeren..) Hier zaten mensen allemaal op de grond te bidden en te zingen voor een veilig huis. En natuurlijk hoorde bij dit feest een berg eten....

Owja en dan nog even dit......:
- Dat gezeik wat uit die moskee komt vijf keer per dag went dus totaal NIET! Nondekanonne wat een herrie! En wat ze nu eigenlijk roepen ; geen idee.. ! Respect voor de moslims!
- Het eerste broekplasavontuur is een feit. Het moest er natuurlijk een keer van komen met al die onhandige sta-wc’s. Aangezien ik hier minimaal 3 liter water per dag drink moet ik ook 438 x per dag naar de WC.. Had ik eindelijk de wc bereikt .. (altijd weer een vloekmoment op het moment dat je de deur opentrekt en je ziet z’n gat in de vloer).. Nou ga dan maar eens hangen met een pijnlijke verotte knie... PSSSSSSTTTT ; OOOWWWWHHH kak, alles er naast en ja hoor heel de onderkant van mijn broek onder... gelukkig was het een lichte broek en was het dus totaal niet zichtbaar die natte pisvlekken (NOT)... Jammer de bammer dus.. Maarja.. broek oprollen en we gaan gewoon door..! (oeps!) Gelukkig vonden mijn medereizigers dit wel een plezierig moment!
- Eerste bezoek is ontvangen; De moeder van Hanneke en haar vriend zijn twee dagen langs geweest. (Waren op vakantie in Bali)
- Dus echt niet alle aziaten zijn dun.. Dus zo gezond is rijst vast niet!
- Het is hier de normaalste zaak van de wereld om voor een presentatie van 1,5 uur die gegeven wordt in Malang maar liefst 4 uur heen te rijden en weer vier uur terug en dat op een dag..
- De koude douche in ons huisje went helaas ook niet..
- Ons rare geluid van ons huisdier (we noemen hem Bram) wat we maar niet konden ontdekken.. is inmiddels onthuld. Het blijkt een gekko te zijn.. die schijnbaar ook nog dik geld waard is.. vangen wordt jammergenoeg moeilijk:(.
- Ze denken hier blijkbaar nogsteeds dat wij vloeiend Indonesisch kunnen ( het enige wat wij kunnen is onszelf voorstellen, zeggen hoe oud we zijn en wat we studeren..) Maar we hebben al verschillende keren presentaties en voorlichtingen bij moeten wonen die gevoerd worden in het Indonesisch. Tijdens deze presentaties is het dus zitten en hangen op een stoel en hopen op wifi, anders maar spelletjes spelen op mijn telefoon.
- In de zon is het echt te warm.. en dus niet te harden.. Dus echt bruin worden zit er tot nu toe ook niet in..:(
- Volgende week maandag gaat onze vakantie (niet dat ik hier nu hard werk..) beginnen:). 16 tot 21 april Yogyakarta, 23 april tot de 29e vliegen we naar Bali en vanuit daar vliegen we door naar Jakarta om daar koninginnedag te vieren bij de Nederlandse ambassade en op 2 mei vliegen weer terug naar huis. En op 10 mei ontvang ik mijn bezoek al:)!!
- We leren onze “mama” Yulis steeds beter kennen.. en wat blijkt; ZE IS ECHT HILARISCH! Ze wordt steeds openhartiger en nieuwsgieriger; verhalen over de huwelijksnacht tot in detail worden gedeeld en vragen over onze ervaringen op dat gebied en over alcohol worden gesteld.. Dat wordt dus nog wat als we van haar afscheid moeten gaan nemen....
- Sommige mensen hier zijn er van overtuigd als ze met ons (blanken) op de foto gaan dat er wereldwonderen gebeuren. Zo wilde een zwangere vrouw met ons op de foto omdat ze dan dacht dat haar baby misschien wel blank geboren zou worden. Ook wilde mensen met ons op de foto omdat een familielid ziek was en misschien zou ze hier van beter worden.. te bizar dus!
- Ik vind dat de mensen hier een tevreden uitstraling hebben. Ze zijn zo vriendelijk en halen hun voldoening uit de kleinste dingen.. Dit is z’n verschil met Nederland ... Wij zeiken altijd wel over die moslims.. maar over het algemeen brengt dit geloof hen wel nader tot elkaar.. En stralen ze geluk uit.....

Nou.. sorry voor het lange verhaal.. Maarja leuk voor later;) kan ik het zelf nog eens terug lezen...
En natuurlijk weer een dikke respect als je alles hebt gelezen!

Owja.. en reacties en mailtjes vind ik supertof:)!!! Dan schrijf ik het toch niet helemaal voor mezelf;)!

Liefs uit Surabaya!